எந்திரத் தனமாகி போன வாழ்க்கை, எழுந்திருக்கும் போதே இட்லிக்குத் தொட்டுக்கொள்ள .. என்ன செய்வது ... என ஆரம்பித்து .. மதிய உணவு .. இரவு சிற்றுண்டி , என அனைத்து ஏற்பாடுகளையும் .. முடித்தாக வேண்டும் ... எட்டு மணிக்குள் அதற்குள் ... நாளைய பள்ளி சீருடைக்காய்.. நனைந்து கொண்டிருக்கிறேன் .. கிணற்றடியில்... அத்தனையும் முடித்து நிமிர்வதற்குள் அவசர அவசரமாய் .. வந்து போனது பள்ளி ஊர்தி . அடித்து பிடித்து ... அரைகுறை அலங்காரத்தோடு .. வந்து சேர்கிறேன் அலுவலகம் . அங்கும் இங்குமாய் .. ஓடிக் களைத்து .. அடைத்து போன .. டப்பா உணவிலேயும் மீதம் வைத்து ... உண்டு முடிப்பதற்குள் பள்ளி வாகனம் வந்திருக்குமா ? பால் எடுத்து வைத்தோமா? என பல யோசனைகளோடு .. கழிகிறது மீத நேரமும் ... வயிற்றைக்  கிள்ளும் பசியோடும் , வாடிய முகத்தோடும் .. வாசலை நெருங்குகிறேன் .. அம்மாவென ஓடி வந்து .. கழுத்தைக்  கட்டி ... கன்னம் நனைக்கும் ... அவன் முத்தத்தோடு சேர்ந்து ... ஒட்டிக் கொள்கிறது என்னில் ஒளிந்திருந்த ... சந்தோஷமும், சுறுசுறுப்பும் .....!